Parlamenti i Shqipërisë është bërë së fundmi qendra e një polemike të thellë kombëtare dhe ndërkombëtare pasi shumica e tij votoi kundër një propozimi rezolute—të paraqitur nga opozita—për të dënuar zyrtarisht gjenocidin serb në Kosovë gjatë konfliktit të viteve 1998-1999. Ky refuzim, veçanërisht tronditës duke pasur parasysh njohjen dhe dokumentimin e gjerë ndërkombëtar të mizorive serbe ne Kosovë, ngre pikëpyetje serioze mbi prioritetet e Parlamentit, angazhimin e tij ndaj kujtesës kombëtare dhe ndjeshmërinë ndaj ndikimeve të jashtme.
Qëndrimi i Heshtjes: Mohimi i Mizorive të Dokumentuara
Propozimi ishte një thirrje e drejtpërdrejtë për të harmonizuar shtetin shqiptar me të vërtetën historike të dokumentuar dhe rezolutën e ngjashme të miratuar nga Parlamenti i Kosovës. Opozita argumentoi me pasion se mosdënimi është një dështim moral dhe një tradhti ndaj viktimave. Ata rikujtuan qartësisht tmerret e luftës së viteve 1998-1999, duke cituar shifrat e rreth 100 masakrave të dokumentuara dhe vrasjen e rreth 1,400 fëmijëve nga forcat serbe kundër popullsisë së pambrojtur kosovare.
Kjo rrëfenjë historike, e cila thjesht i bënte jehonë fakteve të vendosura dhe gjetjeve të Parlamentit të Kosovës, u përball me një votë që në thelb mohoi ekzistencën e këtij gjenocidi. Lideri i opozitës theksoi se të mohosh një gjenocid kaq të dokumentuar do të thotë të mohosh vetë ndërgjegjen kombëtare dhe njerëzore.
Në përgjigje, mazhoranca parlamentare e mbrojti pozicionin e saj duke deklaruar se Kuvendi kishte miratuar tashmë një numër të konsiderueshëm rezolutash dhe deklaratash—specifikisht 9 rezoluta dhe 11 deklarata—në lidhje me ngjarjet në Kosovë ndërmjet viteve 1991 dhe 2025. Ata e portretizuan lëvizjen aktuale si një pozicionim politik, ndoshta duke e lidhur atë edhe me një tubim kombëtar në mbështetje të veteranëve të luftës që aktualisht po gjykohen në Hagë, megjithëse kjo lidhje nuk bën asgjë për të adresuar çështjen thelbësore të vetë rezolutës së gjenocidit.
Një Parlament Jashtë Hapave me Ndërgjegjen Globale dhe Kombëtare
Bota e ka njohur gjerësisht shkallën e mizorive të kryera në Kosovë. Organet ndërkombëtare dhe disa shtete e kanë pranuar dëshminë e dhunës sistematike, vrasjeve masive dhe spastrimit etnik të kryer nga forcat serbe. Megjithatë, Parlamenti i Shqipërisë—shteti me lidhjet më të thella etnike, gjuhësore dhe historike me Kosovën—zgjodhi të heshtë mbi akuzën specifike dhe më të rëndë të gjenocidit.
Ky vendim është thellësisht problematik. Ai krijon një mosmarrëveshje të pakëndshme midis qëndrimit zyrtar të organit legjislativ të Shqipërisë dhe të dhënave historike të vendosura. Duke refuzuar rezolutën, Parlamenti duket se i jep përparësi përfitimit politik mbi të vërtetën dhe drejtësinë. Pamja publike është dëmtuese: një organ i tërë i përfaqësuesve të zgjedhur, në fakt, zgjedh të qëndrojë kundër viktimave të një gjenocidi të njohur gjerësisht.
Hija e Ndikimit të Huaj dhe Teatri i Kalkuluar
Interpretimi më cinik i këtij spektakli parlamentar sugjeron se vota ishte pak më shumë se një teatër politik, një shfaqje e orkestruar me kujdes e krijuar për të ruajtur ciklin e përjetshëm të antagonizmit midis shumicës dhe opozitës. Për 35 vitet e fundit që nga rënia e regjimit komunist, politika shqiptare shpesh është karakterizuar nga ky lloj i "tifozllëkut" të fabrikuar—ku rezultatet politike parashikohen në tavolinë për të krijuar efektin popullor ose atë partiak.
Në këtë skenar, refuzimi i Parlamentit shihet jo si një dështim i vërtetë i ndërgjegjes, por si një maskë e qëllimshme. Opozita fiton një pozitë të lartë morale duke e mbrojtur rezolutën dhe duke dënuar dështimin e saj, duke iu drejtuar ndjenjës nacionaliste. Në të njëjtën kohë, shumica parlamentare siguron objektivin e saj politik të llogaritur, për të cilin kritikët pretendojnë me bindje të plotë se ndikohet nga interesat serbe dhe ruse që synojnë të minimizojnë ose fshijnë historinë e konfliktit të Kosovës dhe veprimet gjenocidale të regjimit serb të asaj kohe. Të dy palët, sipas këtij këndvështrimi, përfitojnë nga drama që rezulton, duke e shpërqendruar publikun nga qeverisja reale dhe reformat strukturore. Vota, pra, shihet si një rezultat i paracaktuar i rënë dakord për të krijuar spektakël partiak, sesa një përpjekje legjislative e sinqertë për të sanksionuar të vërtetën historike.
Mbulimi i menjëhershëm dhe pozitiv i votës së Parlamentit Shqiptar në mediat kryesore serbe i shton benzinë këtij zjarri. Gazetat dhe agjencitë e lajmeve serbe theksuan refuzimin për të miratuar rezolutën e "të ashtuquajturit gjenocid" me një ndjenjë të qartë kënaqësie. Ata cituan figura të opozitës shqiptare të cilat pohuan se udhëheqja e qeverisë aktuale shqiptare është shërbëtore e figurave politike të jashtme, duke pikturuar një imazh të një Parlamenti që, në të vërtetë, po punon kundër interesave thelbësore dhe të vërtetës historike të kombit shqiptar.
Duhet shtruar pyetja: Pse do të jepte Parlamenti Shqiptar me dëshirë një fitore politike për forcat që kërkojnë të minojnë të vërtetën historike dhe potencialisht të destabilizojnë rajonin? Argumenti i "rezolutave të mëparshme" tingëllon bosh kur Parlamenti tregon se nuk dëshiron të përdorë termin më të fortë dhe më të saktë—gjenocid—për të përshkruar mizoritë e kryera kundër bashkëkombësve të tij etnikë. Kjo heshtje shihet nga shumë njerëz jo vetëm si një kompromis moral, por si një akt antishqiptar i diktuar nga agjendat e huaja.
Prioritet i Politikës së Vogël mbi të Vërtetën Monumentale
Duke shtuar një shtresë cinizmi të thellë në situatë, refuzimi i rezolutës për gjenocidin ndodhi në një ditë kur Parlamenti miratoi me shpejtësi dhe unanimitet një sërë masash të tjera, në dukje më pak kontroverse. Raportet mbi veprimtarinë e agjencive të ndryshme, një projektligj për menaxhimin e integruar të mbetjeve dhe formimi i një komisioni të posaçëm parlamentar, të gjitha u miratuan me vota dërrmuese të shumicës.
Ky kontrast është i habitshëm: çështjet thelbësore, por procedurale, kalojnë lehtësisht, ndërsa një rezolutë që mishëron vetë shpirtin dhe kujtesën e historisë tragjike të fundit të kombit braktiset. Dita legjislative u dëmtua nga përplasjet e forta politike dhe përjashtimi i një udhëheqësi të opozitës, megjithatë shumica arriti të siguronte të gjitha votat e saj të nevojshme, përfshirë refuzimin thelbësor të rezolutës së gjenocidit.
Përfundimi dërrmues për shumë vëzhgues është se shumica aktuale parlamentare ka demonstruar një gatishmëri për të sakrifikuar të vërtetën kombëtare dhe historike për fitime politike, duke u shfaqur thellësisht e kompromentuar nga presionet e jashtme ose thjesht duke u angazhuar në lojëra cinike politike. Derisa Parlamenti të jetë në gjendje të dënojë pa mëdyshje dhe zyrtarisht gjenocidin në Kosovë, ai do të vazhdojë të shihet nga një pjesë e konsiderueshme e publikut si një institucion që nuk po përmbush detyrën e tij kombëtare dhe morale. Kjo heshtje do të jehojë më shumë se çdo rezolutë që ai miraton, duke qëndruar si një dëshmi e një peizazhi politik kontrovers dhe të kompromentuar.