Fobitë e diktatorëve gjakatarë

 Në përgjithësi diktatorët janë tiranë të këqinj që priren drejt paranojës dhe urrejtjes duke torturuar dhe vrarë njerëz që sipas mendjes së sëmurë të tyre përbëjnë rrezik ndaj kërcënimeve të imagjinuara.

1. Adolf Hitleri, kuajt

Adolf Hitleri, kuajt

Ndërsa në përgjithësi Hitleri njihet si adhurues i kafshëve, ai në fakt kishte një antipati të theksuar ndaj kuajve, që i shoqëronte me arrogancën e oficerëve të aristokracisë. Në librin e tij Mein Kampf, ai i krahasonte kuajt me çifutët, duke thënë për këta të fundit se dëshira për t'u vetësakrifikuar nuk shkon përtej interestin të zhveshur individual të vetë-konservimit. E njëjta gjë është e vërtetë edhe për kuajt që përpiqen të mbrojnë veten nga një sulmues në një trup, por largohen sapo rreziku të ketë kaluar.

Sipas Gustav Adolf von Halem, "Hitleri i kishte zët kuajt sepse nuk ishin mjaftueshëm të disiplinuar për të. Ata përherë shqetësonin paradat më të mira ushtarake, kryesisht kur kishte edhe muzikë. Për aq sa jam në dijeni, fyreri nuk ka ngarë kurrë një kalë në jetën e tij, i urrente."

Ai thotë se ai u tërbua kur Berlini ishte më entuziast kur shihte paradat ushtarake me kuaj të mbretit prusian Frederikut të dytë, se sa kur shihte paradat ushtarake të nazistëve me tanke dhe artileri të rëndë. Ai do të tentonte ta shfuqizonte plotësisht kavalerinë, gjë që duket se bënte sens. Por e gjeti të pavlefshme pasi analizojë dobishmërinë e tyre në djerrinat e frontit të lindjes.

2. Josif Stalin, fluturimin


Josif Stalin, fluturimin

Burri i hekurt nuk ishte edhe aq i fortë kur hypte në avion. Kjo gjë mund të jetë përkeqësuar nga përplasja katastrofike e Maksim Gorkit, një aeroplan luksoz 8-motorësh me një kinema dhe një librari në bord, i cili fluturoi mbi Sheshin e Kuq në nder të triumfit, derisa një biplane u përplas me krahun e djathtë të avionit. Për të udhëtuar nga Moska në pushimoren e tij, ai preferonte të shkonte me autokolonë. Ndërsa udhëtimet më të gjata i bënte me tren i shoqëruar me ushtarë të armatosur.

Stalini pranoi të udhëtonte një herë të vetme me avion, kur shkoi në konferencën e Teheranit në vitin 1943, me kryeministrin Çërçill dhe presidentin Ruzvelt. Në fakt dëshironte të shkonte nga toka, por në atë kohë nuk ekzistonin rrugë të sigurta. Për këtë fluturim Stalini refuzoi 3 avionë të prodhimit rus për të fluturuar, dhe caktoi të fluturonte me avionin amerikan transportues tip C-47. Pilot u zgjodh marshalli Aleksandër Golovanon, komandant i armatës së 18 ajrore. Por në momentin e fundit, ai ndroi mendim dhe zgjodhi një tjetër aeroplan me pilot kolonelin lejtant M. Grashev. Logjika e tij? "Mendoi se do ishte më mirë të shkonte me Grashevin, pasi marshallët kanë më tepër ndenjëse prapa tavolinës së punës se sa ka ndenjëse prapa komandës së aeroplanit. Kështu do të ishte më i sigurtë."

Fluturimi ishte i suksesshëm, por u raportua se Stalini ishte terrorrizuar gjatë turbulencave të ajrit. Grashievi mori një të shtrënguar dore nga Stalini, një promocion dhe medaljen e heroit të Bashkimit Sovjetik. Ai nuk fluturoi kurrë më. Çërçilli u detyrua të fluturonte për në Moskë në një takim kritik në vitin 1944, ndërsa Ruzvelti bëri fluturimin e gjatë përmes Atlantikut për në Jaltë në vitin 1945, sepse liderët aleatë ishin të bindur se nuk do t'ia ndërronin kurrë mendjen Stalinit që t'i hipë avionit.

3. Benito Musolini, Kishën Katolike

Benito Musolini, Kishën Katolike

Diktatori fashist italian në rininë e tij njihej si "mangiaprette" (prift-ngrënës) për shkak të antipatisë së madhe që kishte për Kishën Katolike. Në atë kohë skuadrat fashiste rrihnini vazhdimisht priftërinjtë katolikë dhe terrorizonin të klubet rinore katolike madje edhe vetë Kishën Katolike. Musolini ishte narcisist i thekur me një familje të zakonshme dhe shumë dashnore.

Përpara se të bëhej fashist, Musolini ishte një socialist, shkruante dhe editonte për gazetën socialiste Il Popoli (Popujt), dhe një suplement javorë La Vita Trentina. Ndër shkrimet e tij ekziston një novelë, që titullohet Dashnorja e Kardinalit, e shkraur për të denigruar Kishën Katolike. Ky shkrim ishte një prozë rreth dashnoreve të kardinalëve, seksit, vrasjeve, korrupsionit dhe intrigave Katolike.

Praktikisht Musolini u pajtua me Kishën për të fituar pushtet, duke u takuar me Piun e XI, megjithëse skuadrat fashiste vazhdonin të sulmonin partinë qendrore popullore katolike. Musolini ra dakord në ndalimin e bixhozit dhe divorcit dhe lejojë një influencë më të madhe të Kishës Katolike në shkolla, ndërsa Papa ra dakord që partia katolike të shpërbëhej. Në këtë mënyrë Musolini rrënoi demokracinë italiane duke bërë një pakt me Papën. Kjo ishte thjeshtë një përllogaritje për më shumë pushtet e tij.

4. Kim II Sung, frikë nga vdekja

Kim II Sung, frikë nga vdekja

Pasi themeloi regjimin e Koresë së Veriut, në vitet 1965 dhe 1977, ai mblodhi një grup doktorësh për ta instruktuar si të jetonte deri 100, 120 apo më shumë vite. Sipas Kim So Yeon, Kim II Sung, doktorët dhe studiuesit personal "Qendrës për Jetëgjatësi" studiuan 1,750 bimë aziatike dhe bënë një sërë eksperimentesh për të parë se si mund t'ja zgjasnin jetën diktatorit dhe djalit të tij.

Një ndër tentativat e hershme ishte e qeshura, ku kjo qendër organizonte performanca komedishë për diktatorin dhe mblidhte të rinj që të bënin gjëra të ndryshme që mund të bënin për të qeshur diktatorin. Një mjekim shqetësues ishte transfuzioni i gjakut nga të rinj 20 vjeçarë që ishin ushqyer mirë, përpara se të dhuronin gjak.

Por gjithsesi, pas gjithë këtyre alternativave, diktatori jetoi vetëm 82 vjeç, ndërsa mjekët u akuzuan për sjellje të keqe duke u bazuar në kura të pabaza e supersticioze. Ai madje fajësoi edhe ata që i ndërruan grupin e gjakut, duke ia bërë nga AB, në B. Dhe kështu, sipas supersticionit Korean, ndërrimi i gjakut do ta bënte diktatorin një personalitet më të qetë dhe kjo dë ndikonte në jetëgjatësi. Dr. Kim, që u morr me këtë punë, shprehu pendesë që shpenzoi karrierën e tij për t'i zgjatur jetën diktatorit.
Previous Post Next Post