Zakonisht, sekretet, bëhen mistere për shkak të vëmendjes që tërheqin nga media dhe një sërë aktorësh. Të gjitha sekretet shkaktojnë pasoja personale për njerëzit që prekin. Por të tjera sekrete, kanë rëndësi historike. Shpesh, e vërteta nuk mund të zbulohet kurrë, për shkak se njerëzit që e posedonin, e kanë marrë me vete në varrin e tyre.
1. Titaniku dhe Charles Lightoller
Kanë ekzistuar një sërë teorishë të asaj se cili ishte shkaku kryesorë i mbytjes së Titanikut në Prill të vitit 1912. Por i vetmi oficer i mbijetuar, Cherles Lightiller, mund të ketë ditur më shumë se çfarë ka thënë publikisht.
Sipas mbesës së tij, novelistets Louise Patten, Lightoller ia ka thënë të vërtetën vetëm gruas së tij, Sylvia. Patten lindi pas vdekjes së gjyshit të saj, kështu që ajo nuk foli asnjëherë me gjyshin e saj rreth këtij fenomeni.
Lightoller nuk ishte në detyrë natën që ajsbergu goditi Titanikun. Pretendohet që kur ai u takua me kapitenin Edward Smith dhe komanduesin e parë William Murdoch, të ketë marrë prej tyre të vërtetën.
Kur Murdoch pa ajsbergun, i tha Robert Hitchins komandën "hard a-starboard". Por Hitchins-in e zuri paniku dhe e keqinterpretoi urdhërin, kështu që e drejtoi timonin drejt ajzbergut, në vend që të largohej prej tij. Ky është një gabim i kuptueshëm po të kemi parasyshë që marinarët sapo ishin azhurnuar me metodën e re të manovrimit të timonit.
Më pas, Bruce Ismay, shefi i kompanisë që zotëronte Titanikun, e nxiti kapitenin që të vazhdonte të lundronte, në vent që të kërkonte ndihmë. Ismay donte që të shpëtonte investimin e tij dhe reputacionin e kompanisë. Sipas Patten, për shkak se lundrimi vazhdoi, Titaniku vazhdoi të marrë ujë nga trupi i dëmtuar i anijes duhe përshpejtuar mbytjen. Por disa ekspertë thonë që ky vendim nuk ka bërë ndonjë ndryshim të madh.
Patten zbuloi sekretin e familjes së saj ndërsa po botonte një novelë që kishte këtë histori në qendër të vëmendjes. Ajo beosn që asnjë prej të gjallëve nuk mund të preket nga zbulimet e saj. Por sidoqoftë, sërish nuk ekziston njeri i gjallë që të vërtetojë pretendimet e saj.
2. Gjon Pali II
Edhe Gjon Pali II ka marrë një sekret në varrin e tij - mori në gji emrin e një kardinali. Ky ishte kardinali i fundit i emëruar nga Gjon Pali II. Ka të ngjarë që edhe vetë kardinali të mos ketë qenë në dieni të këtij nderi.
Shën Pali nuk e zbuloi emrin e kardinalit në testamentin e fundit shpirtërorë të tij. Ai zbuloi vetëm 3 nga katër kardinalët "pectore" kur ishte gjallë. I pari ishte Kung Pin-Mei, Shangai; i dyti Marian Jaworski, Ukrainë; dhe i treti Janis Pujats, arkipeshkop i Rigës, Lituani.
Zakonisht Papa caktonte kardinalë "petcore" për t'i mbrojtur ata nga rreziku në ato shtete ku Kisha Katolike kishte tencione me Qeverinë.
Ludvik Van Bethoven dhe dashuria e tij e pavdekshme
Bethoven vdiq si një beqar i vetmuar në vitin 1872, por la pas një mister shumë kompleks dhe romantik, tamam si simfonitë e tij.
Besohet se Bethoveni kishte rënë në dashuri disa herë gjatë jetës së tij. Ai gjithmonë zgjidhte gra që ishin të martuara ose gra përtej statusit të tij social. Dashuritë e dëshiruara prej tij ishin gjithmonë të pakapshme. Por duket se një grua, të cilën e quajti "dashuria e pavdekshme", duket se i ka eklipsuar të gjitha. Pas vdekjes së tij, u zbulua një letër pasionante që i drejtohej kësaj gruaje të mistershme. Ishte shkruar në tre pjesë - rreth dhjetë faqe - në qytetin e Bohemisë, Teplitz, në verën e vitit 1812. Nuk dihet nëse kjo letër i është dërguar ndonjëherë kësaj gruaje të mistershme.
Duke e sugjeruar që marrëdhënja e tyre ishte shumë e komplikuar, Bethoveni i kërkon asaj: "A mund ta ndryshosh faktin që ti nuk je e tëra e imja, dhe unë nuk jam i tëri i yti? Në shtrat, mendimet e mija shkojnë tek ti, dashuria ime e pavdekshme. Me ty mund të jetoj tërësisht, ose të mos jetoj fare".
Ekzistojnë një sërë teorishë, por asnjëri nuk është i sigurtë për identitetin e dashurisë së pavdekshme të Bethovenit. Kandidatet e mundshme janë kontesha Jozefina von Brunsvik, kontesha Julia Guicciardi, Therese Malfatti, apo Amalie Sebald. Por shumë studiues besojnë që emri i mistershëm është Antonie Brentano, një grua e martuar ku familja e së cilës ishte e afërt me Bethovenin. Ai i dedikoi vajzës së madhe të saj, Maksimiliana, një "piano sonata". Më pas, ai i dedikoi Antonie Bretanos "Diabelli Variations", punën e fundit më të madhe të tij në piano.
Duket se shkrimet e këtyre letrave të Bethovenit korrespondojnë me fillimin e një thatësire në kreativitetin e tij, kur edhe nuk prodhoi shumë. Ndoshta ka qenë i çorientuar nga diçka, apo nga dikush...
1. Titaniku dhe Charles Lightoller
Kanë ekzistuar një sërë teorishë të asaj se cili ishte shkaku kryesorë i mbytjes së Titanikut në Prill të vitit 1912. Por i vetmi oficer i mbijetuar, Cherles Lightiller, mund të ketë ditur më shumë se çfarë ka thënë publikisht.
Sipas mbesës së tij, novelistets Louise Patten, Lightoller ia ka thënë të vërtetën vetëm gruas së tij, Sylvia. Patten lindi pas vdekjes së gjyshit të saj, kështu që ajo nuk foli asnjëherë me gjyshin e saj rreth këtij fenomeni.
Lightoller nuk ishte në detyrë natën që ajsbergu goditi Titanikun. Pretendohet që kur ai u takua me kapitenin Edward Smith dhe komanduesin e parë William Murdoch, të ketë marrë prej tyre të vërtetën.
Kur Murdoch pa ajsbergun, i tha Robert Hitchins komandën "hard a-starboard". Por Hitchins-in e zuri paniku dhe e keqinterpretoi urdhërin, kështu që e drejtoi timonin drejt ajzbergut, në vend që të largohej prej tij. Ky është një gabim i kuptueshëm po të kemi parasyshë që marinarët sapo ishin azhurnuar me metodën e re të manovrimit të timonit.
Më pas, Bruce Ismay, shefi i kompanisë që zotëronte Titanikun, e nxiti kapitenin që të vazhdonte të lundronte, në vent që të kërkonte ndihmë. Ismay donte që të shpëtonte investimin e tij dhe reputacionin e kompanisë. Sipas Patten, për shkak se lundrimi vazhdoi, Titaniku vazhdoi të marrë ujë nga trupi i dëmtuar i anijes duhe përshpejtuar mbytjen. Por disa ekspertë thonë që ky vendim nuk ka bërë ndonjë ndryshim të madh.
Patten zbuloi sekretin e familjes së saj ndërsa po botonte një novelë që kishte këtë histori në qendër të vëmendjes. Ajo beosn që asnjë prej të gjallëve nuk mund të preket nga zbulimet e saj. Por sidoqoftë, sërish nuk ekziston njeri i gjallë që të vërtetojë pretendimet e saj.
2. Gjon Pali II
Edhe Gjon Pali II ka marrë një sekret në varrin e tij - mori në gji emrin e një kardinali. Ky ishte kardinali i fundit i emëruar nga Gjon Pali II. Ka të ngjarë që edhe vetë kardinali të mos ketë qenë në dieni të këtij nderi.
Shën Pali nuk e zbuloi emrin e kardinalit në testamentin e fundit shpirtërorë të tij. Ai zbuloi vetëm 3 nga katër kardinalët "pectore" kur ishte gjallë. I pari ishte Kung Pin-Mei, Shangai; i dyti Marian Jaworski, Ukrainë; dhe i treti Janis Pujats, arkipeshkop i Rigës, Lituani.
Zakonisht Papa caktonte kardinalë "petcore" për t'i mbrojtur ata nga rreziku në ato shtete ku Kisha Katolike kishte tencione me Qeverinë.
Ludvik Van Bethoven dhe dashuria e tij e pavdekshme
Bethoven vdiq si një beqar i vetmuar në vitin 1872, por la pas një mister shumë kompleks dhe romantik, tamam si simfonitë e tij.
Besohet se Bethoveni kishte rënë në dashuri disa herë gjatë jetës së tij. Ai gjithmonë zgjidhte gra që ishin të martuara ose gra përtej statusit të tij social. Dashuritë e dëshiruara prej tij ishin gjithmonë të pakapshme. Por duket se një grua, të cilën e quajti "dashuria e pavdekshme", duket se i ka eklipsuar të gjitha. Pas vdekjes së tij, u zbulua një letër pasionante që i drejtohej kësaj gruaje të mistershme. Ishte shkruar në tre pjesë - rreth dhjetë faqe - në qytetin e Bohemisë, Teplitz, në verën e vitit 1812. Nuk dihet nëse kjo letër i është dërguar ndonjëherë kësaj gruaje të mistershme.
Duke e sugjeruar që marrëdhënja e tyre ishte shumë e komplikuar, Bethoveni i kërkon asaj: "A mund ta ndryshosh faktin që ti nuk je e tëra e imja, dhe unë nuk jam i tëri i yti? Në shtrat, mendimet e mija shkojnë tek ti, dashuria ime e pavdekshme. Me ty mund të jetoj tërësisht, ose të mos jetoj fare".
Ekzistojnë një sërë teorishë, por asnjëri nuk është i sigurtë për identitetin e dashurisë së pavdekshme të Bethovenit. Kandidatet e mundshme janë kontesha Jozefina von Brunsvik, kontesha Julia Guicciardi, Therese Malfatti, apo Amalie Sebald. Por shumë studiues besojnë që emri i mistershëm është Antonie Brentano, një grua e martuar ku familja e së cilës ishte e afërt me Bethovenin. Ai i dedikoi vajzës së madhe të saj, Maksimiliana, një "piano sonata". Më pas, ai i dedikoi Antonie Bretanos "Diabelli Variations", punën e fundit më të madhe të tij në piano.
Duket se shkrimet e këtyre letrave të Bethovenit korrespondojnë me fillimin e një thatësire në kreativitetin e tij, kur edhe nuk prodhoi shumë. Ndoshta ka qenë i çorientuar nga diçka, apo nga dikush...
Tags
Kuriozitete